Lechia Dębowa

     Nasza Ojczyzna miała kiedyś dwie armie. Jedną stanowili najbitniejsi z ludzi, Lechici, drugą - niezliczone dęby. Zapędy wrogów, z Rzymem na czele, tłumiły powszechnie znane męstwo i krzepa lechickich wojowników. Jeśli w sukurs takim cechom szło niezwyczajne poczucie więzi słowiańskich rodów, a za nią mobilizacja wieńczona potężną w liczbę i oręż armią, brak zapału nieprzyjaciół jest zrozumiały. Ilu jednak z nich zdawało sobie sprawę, jaki wpływ na cnoty, jasność umysłu i witalność Lechów i siłę ich wojsk, miały hufce dębowe, między którymi żyli oni ze swymi szczęśliwymi rodzinami? Zapewne tylko wtajemniczeni rozdający karty, które zwykle określamy ciemnymi siłami.
     Ponieważ przypadek nie istnieje, nie przypadkiem aryjski naród osiadł w dębowym sercu Europy. To tu własnie mieli nasi przodkowie czerpać natchnienie do kreacji i spełnienia dla swych dusz. Tu mieli żyć w pełni sił i zdrowia, z adekwatnym wpływem na los kontynentu i całej planety, jako że taką rolę jako strażnicy Ziemi wraz z Indianami Słowianie przyjęli.
     Lechici żyli z dębami w objęciu. Do dębów szli zakochani po wsparcie dla swej wspólnej misji tworzenia, do dębów szli ranni po uleczenie, starsi po zasilenie, poszukujący po inspirację.
     Przed wyprawą i bitwą wojownicy Lechii naszej Dębowej udawali się pod dęby, by zasiąść pod nimi dla użyczenia siły i poczucia mocy. Woj idący ku walce spod dębu, jeśli nawet miał ulec ciałem, był niepokonany duszą. 
     Intuicja kierowała nasze Siostry i naszych Braci pod konary i nad korzenie, z których spływało wyciszenie, natchnienie i odprężenie. Wdzięczność i jasność były tym, z czym wracali do domów.
     Dąb był sojusznikiem Lechity.
     Dąb był przyjacielem lechickiej rodziny.

 

     Kraj tak wypełniony mocą i harmonią, chroniony przez wojsko ludzkie i wojsko dębowe, nie może zostać pokonany. Aby załamać równowagę Lechii i odebrać jej strażniczą rolę, czy wreszcie skutecznie pobić militarnie, trzeba było wyrachowanej strategii długo rozłożonej w czasie. Przeciwnik, któremu Słowianie natchnienie Wedami i przyjaźnią Przyrody stali na drodze do objęcia świata mrokiem, pojął, że demontowanie potęgi Lechii wymaga uderzenia we wszystkie jej generatory: w tradycje, świadomość kosmicznych praw, kobietę i jej moc boskiego łącza i owo bezcenne przymierze z dębami i całym życiem Przyrody. Sukces najeźdźców nie był ani szybki, ani łatwy, ale w końcu nastąpił, gdyż czyste i życzliwe dusze nie mogą zostać pobite mieczem, lecz manipulacją i truciem umysłu już tak.
     Dziś, po wielu wiekach, z mocy dębów czerpią bardzo nieliczni Słowianie, a dla samych drzew tych, dumnych, szczodrych, mocnych, nastały czasy ciężkie. Nie przypadkiem obca władza sterująca dziś losami Ojczyzny wydała wyrok na drzewostanie lechickim. Drzew w tym dębów tak koniecznych, pożytecznych, ubywa jak nigdy dotąd. I tak mało jeszcze lechickiego ruszenia, by bronić tych przyjaciół leśnych...
     Szczęśliwie kończy się i ten czas holokaustu na Przyrodzie, a wkrótce obudzony Naród zabroni dalszego niszczenia. Zbliża się czas odrodzonej Lechii, w której gęsto będzie od lasów, w tym hufców dębowych. Gdy wrócą dęby, wróci harmonia w umysły Narodu, wróci też harmonia w Przyrodę, której brak dębów dziś skutkuje zaburzeniami. Obsadzenie siedlisk ludzkich i sadów zakończy wiele kłopotu ze szkodnikami i plagami, które dziś, zamiast właściwie natchnąć urzędników i naukowców, pchają ich do poparcia wyrębu...
     A to wyrąb właśnie odbiera harmonię całej Naturze i jednym z efektów tego są choćby masowe ataki kleszczy. A przecież odstraszyć Słowianina od lasu, miejsca, gdzie ciało i dusza zdrowieją, gdzie umysł doczekuje odpowiedzi, to mocno go rozbroić. I o tym wiedzą ci, którym Lechickie Odrodzenie jest rosnącą zmorą.
     Wstajemy, Bracia i Siostry, bo czas nam odbudować dom i oczyścić ojczyste przestrzenie. Czas nam też odwdzięczyć się za piękną i wierną przyjaźń dębową, z której Naród nasz zaczerpnął więcej mądrości, i światła w duchu, i woli swego przetrwania, nim dziś się to wielu zdaje...
     Czas, by każdy z nas, każdy jeden zrodzony Lechita posadził choćby jeden tylko dąb. Niech każdy przyjmie sobie to zadanie, a szybko dębowe lasy zostaną odbudowane i znów będziemy czerpać z ich mocy. Jeśli nawet przyjąć, że mamy na to całe życie, spójrzmy, ile milionów dębów przybędzie w krótkim czasie naszym ziemiom... Hufce dębowe zaczną uzdrawiać Przyrodę, i jej niebo, i powietrze, i nas samych - bo tego nam trzeba w Odrodzeniu. Czy wracając do dębów zyskamy więcej pewności i więcej światła na ścieżkach do ukochanych a wciąż oddalonych dusz, do siebie samego? Tak. Czy dęby na nas czekają? Tak. Nigdy nie przestały.
     Wiosną zwołajmy wspólnie pospolite ruszenie - aby zacząć pierwsze dęby (lub inne drzewa) sadzić tam, gdzie wskaże nam serce.
        Dęby to lwy zielonych borów, to strażnicy równowagi małego i wielkiego świata,  to mosty do objęć Stwórcy. Powrót puszcz dębowych to nie tylko powrót harmonii do naszego wspólnego z nimi Domu. To jest powrót do więzi miedzy nami, a dębami. 
     Właśnie tego nam trzeba... Bo naprawdę mocni, bezpieczni, zdrowi i radośni będziemy właśnie w tym odzyskanym Domu: w naszej Lechii Dębowej.

     Wstajemy, Lechici! 
     Czcibor

A teraz wejdź, Lechito, między dęby, i przypomnij sobie!...

     Autor pięknych słowiańskich ballad, inspirujących do czynu i generujących nową rzeczywistość przestrzeni Lechii: Cezary VEDAMIR Stawski