Rodowy Księgozbiór Dla Dzieci czyli coś o bibliotekach, wyobraźni i - uwaga! - zdolności kreowania

    Dwa lata temu zaszliśmy rodzinnie do jednej z gnieźnieńskich bibliotek. Mając ogromny sentyment do moich szkolnych czasów i książek, które codziennie pochłaniałem (niektóre po kilka razy, naturalnie), czułem nieomal dziecięce poruszenie w duszy. I szybko się rozczarowałem. Wszystkie książki na półkach były nowe, by nie rzec: wszystkie nowoczesne. A ja pamiętałem, że i w bibliotece miejskiej, i w szkolnej, poza książkami w tamtym czasie aktualnymi, z widoczną świeżością i barwnością okładki, było także mnóstwo starszych, owiniętych w brązowy papier, ze stronicami czasem wyraźnie zużytymi przez czas i ręce czytelników. Cóż... dla mnie właśnie te książki były najbardziej magiczne. Oczywiście, że kolorowe okładki są urzekające i podkreślają swoje przeznaczenie: dla dzieci, które żyją, oddychają kolorami. Ale stare książki w podniszczonych okładkach (nie wandalizmem, ale po prostu prawami zużycia) pobudzały wyobraźnię w szczególny sposób. Mając takie w ręku myślałem o innych Dzieciach, czytających je na hamakach, ławkach, huśtawkach, w łóżkach, na pikniku pod lipcowym niebem... w latach 70', 60, 50... i nawet przed wojną. Choćby książki Kornela Makuszyńskiego. Pamiętam takie historie spod brązowego papieru: Żółty balonik, Karolcia, Dziennik psotnego chłopca czy Błękitny express o włoskiej czarownicy Befanie... Tymi książkami się oddychało nie mniej niż powietrzem, śpiewem ptaków, promieniami słońca, grą w badmintona czy nurkowaniem w jeziorze... Tak, stare książki dawały mi specyficzną magię takiego eterycznego połączenia z kimś, kto czytał je przede mną, podobnie marzył i podobnie był całym sercem za bohaterem historii.

    To nie było jedyne rozczarowanie tego dnia. Kiedy zacząłem pytać o swoje przeboje książkowe z lat 80', miła bibliotekarka albo ich nie miała w ofercie, albo... nie znała. Jakoś wydawało mi się, że w dziecięcej bibliotece żadna książka napisana dla dzieci nie może być po prostu nieznana, niezależnie jak dawno temu ją napisano... W każdym razie byłem tego pewny w odniesieniu do książek, które towarzyszyły kolejnym pokoleniom dzieci przez całe PRL. Kiedy zaś zacząłem przeglądać książki wystawione na regałach, szybko znalazłem i takie, których nie poleciłbym naszej jedenastoletniej córce... Tak samo z powodu wzrostu mojej świadomości słowiańskich praw ochrony równowagi mentalnej i duchowej Dzieci - jak z powodu manieryzmu pisarzy naszych czasów, którzy zaczęli nawet w lekturach dla dzieci przesączać infantylność obyczajową, brak szacunku do Rodziców i starszych, i beztroskę, albo i niestety seksualizację. Czasy się zmieniły... a raczej, wiemy to dziś wszyscy, ciemne istoty wczepione w nasz świat, długotrwałą operacją zdołały wpuścić toksyny we wszelkie sfery naszego życia. Nawet w świętą sferę dzieci.

    Z wypożyczania książek zrezygnowaliśmy już przy kolejnej wizycie w bibliotece. Tym samym podjąłem decyzję o odtwarzaniu mojego wielkiego niegdyś zbioru książek i komiksów dla dzieci, który, niestety, z pewnych przyczyn, przepadł nieomal cały... A raczej, owszem, podjąłem decyzję o utworzeniu Rodowego Księgozbioru Dla Dzieci. I tu uwaga: to wcale nie oznacza, że ma to być księgozbiór sztywno ograniczony do lektur o dziejach, mitach, bajkach i prawach Słowian. Tak, to również, jako dziedzictwo i naszą narodową, rasową platformę tożsamości i wartości. Ale za nadrzędną esencję książek dla dzieci uważam treść, która pobudza wyobraźnię i dokłada woli życia, woli kreowania, marzeń i radości, i przy okazji przekazuje jedynie dobre wzorce etyczne.

    Wszyscy wiemy, jak wiele znaczy czytanie dla wiedzy i wyobraźni. Po kilku rozmowach z nastolatkami wczepionymi w aplikacje telefoniczne, a z kolei nie lubiącymi czytać, przekonałem się, jak duże jest spektrum ich straty. Nie znają wielu słów używanych w Polsce 20, 40, 50, 100 lat temu, które nam, ich rodzicom i dziadkom, swobodnie przyswajało czytelnictwo PRL-owskie. Ich wyobraźnia jest ograniczona, bo gotowce - na przykład obrazy z gier komputerowych ograniczają tę zdolność. Dwunastoletnia dziewczynka nie umebluje w swej wyobraźni angielskiego salonu z XIX wieku (powiedzmy: sprzed resetu), a dziesięcioletni chłopiec nie wyposaży w swej wyobraźni statku pirackiego i jego załogi - skoro o tym nie czytali. Może jedynie wtedy, jeśli pokazała im to gra lub film, ale gorzej będzie z nazwami wszelkich przedmiotów, stylem języka takiej epoki, no i przede wszystkim - z wyobraźnią jako tak ważnym środkiem działania Istoty Ludzkiej. Bo to muszę teraz podkreślić: im więcej książek przeczytają nasze Lachów, dzieci, tym lepiej dla nich. Dlaczego? Ponieważ ma to ogromne przełożenie na ich zdolności medytacji, wizualizacji i kreowania. Piszę to z pełnym przekonaniem, ponieważ w techniki medytacji i wizualizacji wszedłem jak w naturalną sferę, z marszu, w latach 90' - dzięki Mamie, która po prostu zasypywała nas książkami przez całe dzieciństwo. Tak to działa. 

    Jest coś jeszcze. Każdy, kto czytał dużo książek w latach dzieciństwa i szkolnej młodości, wie, że skala polskiej twórczości (czasu PRL, acz nie tylko) jest ogromna, zadziwia, zachwyca, nurtuje i pokrzepia. Tylu mieliśmy pisarzy o promiennym duchu mimo wojennego resetu... Do czytelników dekad PRL spływały dzięki nim inspirujące, właściwe wzorce i bodźce poszukiwania - wielu bowiem z naszych pisarzy sięgało w kosmiczne wymiary swoją wyobraźnią, a my - czytelnicy, sięgaliśmy tam przecież z nimi... Aleksander Minkowski, Edmund Niziurski, Jerzy Broszkiewicz, Bohdan Petecki, Marta Tomaszewska... Tym bardziej uważam za pożyteczne, aby nasza Młodzież Lechicka poczytała książki z tamtych lat, bo w ten sposób poszerzy swoje spektrum postrzegania rzeczywistości i świadomości, zetknąwszy się z obyczajowością, mentalnością i etyką Polaków PRL i Przedwojnia. Dzięki temu zaś ujrzy aktualne położenie Kraju i Świata z wyższego pokładu. I więcej zrozumie. Bardziej zrozumie też nas... A kontakt z treścią książek to unikalny, eteryczny kontakt z ich autorami, ze strumieniem informacji wysłanym z ich dusz, tak niezwykle przenikliwych.

    Tym samym namawiam:  odtwarzajmy, budujmy księgozbiory rodowe naszym Dziecinom, Laszętom; niech ich umysły i dusze przenikają światy, wymiary, niech rosną ich Moce!

Czcibor 

    Ilustracje ze stron: https://designyoutrust.com/2019/03/i-am-the-way-the-truth-and-the-life-superb-photo-manipulations-by-kevin-carden/ ,  https://www.stylecraze.com/articles/health-and-wellness/?amp=1 , https://www.pinterest.de/pin/702843085617140102/ .

    Odtwarzamy Rodowy Księgozbiór Dla Dzieci (i Młodzieży) - to jest dla naszych synów, Milana i Witolda. W komentarzach pod tym artykułem, na blogu i na naszym profilu Facebooka, zamieszczam spisy, jakie już książki posiadamy i jakich szukamy. Jeśli jakaś dobra dusza posiada jakieś i nie ma komu przekazać, może będzie skłonna przekazać je dla naszych synów (poprosimy wtedy o wpisanie dedykacji lub błogosławieństwa) za życzliwy grosz? 

 

Czytanie książek napełnia Dzieci dodatkowym doświadczaniem konsekwencji wyborów i działań, ubarwia ich dusze emocjami i kolorami tak samo jak prawdziwa rzeczywistość, ale i niezwykle ćwiczy umysł i duchowość dzięki stałej symulacji wyobraźni i rozwijania jej ponad wszelkie granice...

 

 

...co owocuje naturalną zdolnością do wchodzenia w stan medytacji, wizualizacji, kreowania i projektowania: