Dobromiła: moje konfrontacje z siłami ciemności

 

    Kilka słów wstępu...

    Dobromiła spisała swoją historię nie tylko dlatego, aby przekazać,ile znaczy dla odparcia demonicznych bytów siła wolnej woli Istoty Boskiej, i ile znaczy siła dwóch połączonych dusz, i wreszcie - ile znaczy siła Rodziny. Mamy nadzieję, że pokrzepi to tych Rodaków, którym mogło się zdawać, że są samotni w takich doświadczeniach. Ponieważ przekaz mojej Żony jest pełny i oddaje wszystko w kwestii starcia między człowiekiem, a diabłem, dopiszę tylko od siebie kilka zdań. Warto wiedzieć, że wszelkie środki ochrony, takie jak zioła, amulety, sól, czerwona nić, symbole w rodzaju rodzińca, afirmacje, wolna wola i tak dalej - dają pożytek nie tylko w odpieraniu rzeczywistych demonów, ale też uroków, złorzeczeń i negatywnych energii emitowanych ku nam przez ludzi. 

    Oczywiście nie jest korzystne skupiać myśli na takich zagrożeniach, by ich nie kreować sobie w życiu - lepiej afirmować pieczę nad Rodziną i dobrostan niż walkę ze złem. To jest: lepiej afirmować treść pozytywną, niż stan zagrożenia. Użyte słowa i wizualizacje są kluczowe: zasilają to, co wyrażają dosłownie obrazem i częstotliwością. 

    Być może nadal część naszych Rodaków nie ma pełnej świadomości tego, że widoczne, plastyczne niczym w kinowych horrorach, manifestacje i ataki demonów czy samego Szatana to jedynie mały ułamek ich działań przeciw ludziom. Większość to skryte, zwyczajnie niewykrywalne, tak przebiegłe jak cierpliwe osaczanie upatrzonych ofiar podsyłanymi pokusami i myślokształtami. I wiele złości, zemsty, kłótni, upokorzeń, chorób, depresji, rozstań czy sięgań po autodestrukcyjne środki i nawyki, to nie efekty ułomności ludzkiej natury, tylko właśnie praca ciemnych sił. Bo ich cele zasadniczo są dwa: rozbijanie Rodzin i przejmowanie dusz. Tym samym cele te wymierzone są przeciw Stwórcy. I o to tu chodzi...

    Jako ojciec odkryłem cudowną cnotę, którą mógł mnie obdarować tylko sam Stwórca. Choć mam respekt przed siłami zła, choć nigdy nie poszedłbym w nocy na cmentarz, a idąc w ciemności mam oczy dookoła głowy - to mając za plecami Dzieci i Żonę, a przed sobą zagrożenie - natychmiast zmieniam się w Lwa. Kategoria przeciwnika nie ma znaczenia.

    Oczywiście zdaję sobie sprawę, że mają tak wszyscy ojcowie tego świata. I czyż nie jest to kolejny dobry powód, aby wyściskać Stwórcę? Jeśli tylko da nam kiedykolwiek taką okazję...  :)

    Zapraszam do historii mojej Wiedźmy.

    Czcibor 

 

     MOJE KONFRONTACJE Z SIŁAMI CIEMNOŚCI

    Masz w sobie światło i jesteś ostatnim ogniwem w swoim Rodzie, które może przerwać jego karmę. Powinnaś się chronić. Pamiętaj, jeśli widzisz ciemność, to miej świadomość, że ona widzi ciebie.

    To słowa, które zawsze będę miała w sercu. Wypowiedziała je kobieta bardzo mi bliska duchowo. Kobieta, która pomogła mi wejść w świat duchowości i uświadomiła mi, jaką mam Moc. To ona przekazała mi pierwsze techniki samoochrony, i to ona podkreśliła mi ich znacznie, i wagę regularnego, codziennego ich praktykowania.

    Zacznę jednak od początku. Często tak jest, że z jakichś powodów Dzieci z otwartym trzecim okiem rodzą się w Rodzinach zupełnie na to niegotowych, lub co gorsza takich, które usilnie starają się zgasić światło duszy takiego Dziecka. Tak niestety było ze mną. Przyszłam na świat wśród krewnych, którzy od samego początku traktowali mnie z nienawiścią i brakiem akceptacji. Byłam jedyną dziewczynką w Rodzinie, od strony mojego ojca. Moja ciotka i babcia (matka mojego ojca) nie mogły znieść tego, że moja mama, osoba bardzo sensytywna, urodziła córkę. Jak tylko sięgam pamięcią, moja mama była zawsze moją tarczą. Zawsze stała przy moim boku, zawsze mnie wspierała i nigdy nie bagatelizowała tego, co było mi dane zobaczyć. A pierwsze kontakty z istotami niecielesnymi miałam już jako dziecko. Pamiętam ten pierwszy raz i moja mama też go wspomina.

 

 

    Tej nocy obudziłam się z krzykiem, miałam może z cztery, pięć lat. Za uchylonymi drzwiami w moim pokoju stała czarna, wysoka postać w kapeluszu. Nie miała twarzy - a jednak wyraźnie czułam, że patrzy na mnie, ukrywając się w mroku. Ta sytuacja powtórzyła się kilkukrotnie, wszystkie te noce już do rana mama spędziła w moim łóżku. Bałam się, a to coś ewidentnie karmiło się moim strachem. Po jakimś czasie sytuacje, w których byłam nękana przez mroczne byty przeniosły się w moje sny. Jako kilkuletnie dziecko miałam wciąż powtarzający się sen. Przed moimi oczami stawała przerażająca kobieta o demonicznej twarzy i zza pleców wyciągała jakiś kwadratowy materiał, na którym były dziwne znaki. Dziś wiem, że były to runy. Wtedy nie miałam o tym pojęcia. Patrzyła mi prosto w oczy i warczała jak zwierzę. Oczywiście wybudzałam się płacząc i bałam zasnąć. Czasem jak tylko zamknęłam oczy, sen powracał. 

    W wieku dziewięciu lat przystąpiłam do tzw ''komunii świętej". Każdy świadomy człowiek wie o tym, że sakramenty to blokady. Tak też to zadziałało u mnie: przytępiło sensytywność i przestałam dostrzegać nietypowe zjawiska i istoty. Na kilka lat. Po tym czasie zaczęłam mieć sytuacje, w których potrafiłam opuścić ciało. Patrzyłam wtedy na siebie śpiącą w łóżku, unosząc się pod sufitem. Zaczęły mnie też odwiedzać osoby zmarłe, które znałam. Najczęściej w dniu swojego pogrzebu (mam tak po dziś dzień).

    Jako że w rodzinie uchodziłam za ''dziwaka'', nikomu o tym nie mówiłam. Nikomu, poza moją mamą. Wiedziałam bowiem, że i ona ma wizyty gości z tak zwanej drugiej strony. Do dziś pamiętam, jak przyszedł się ze mną pożegnać kolega, który zmarł, kiedy mielibyśmy oboje po osiemnaście lat. Odwiedził mnie we śnie. Jako, że zmarł z powodu guza w mózgu, odprowadzając Go w mroku ku światłu, zapytałam, czy nadal boli go głowa. Odpowiedział, że nie i że będzie za nami tęsknić (mając zapewne na myśli grupę naszych znajomych).

W pewnym momencie dotarliśmy do oświetlonych barierek. Uniósł je lekko i przeszedł pod nimi na drugą stronę. Nie myśląc długo, chciałam wykonać ten sam ruch. Na co On szybko zareagował i stanowczo mnie zatrzymał. Powiedział, że dalej mi nie wolno iść i mam wracać, bo to nie mój czas. Wtedy w mgnieniu oka znalazłam się w swoim ciele. A na ręce nadal czułam uścisk Jego dłoni. 

    Pamiętam też ze swojego życia sytuacje, w których budziłam się z braku powietrza, ponieważ przy moim łóżku stała wysoka czarna postać zaciskająca dłonie na mojej szyi. Którejś nocy, jedna z takich istot chciała skrzywdzić - zabić moje nowonarodzone Dziecko (siły zła robiły wiele, żeby obniżyć moje wibracje, żeby skutecznie zgasić moją duszę). Tej nocy byłam poza ciałem. Widziałam z góry całe mieszkanie i łóżko, w którym spałam z Dzieckiem. Obok niego stał cień. Ciemniejszy niż najczarniejsza czerń. Pochylał się. Tuż nad naszymi głowami wisiała półka. A na niej stały bardzo ciężkie albumy, klasery w twardych okładkach. Każdy z nich ważył tyle, że byłoby mi ciężko utrzymać go w jednej ręce. W tym momencie ta istota sprawiła, że jeden z tych albumów zaczął spadać. To co stało się dalej, zrozumiałam dopiero po chwili. Ocknęłam się, kiedy już wróciłam do ciała. To "coś'' zniknęło. A album, który ponad wszelką wątpliwość powinien spaść na głowę mojego Dziecka, leżał na końcu kanapy. Tam gdzie znajdowały się moje stopy. 

    Co się zatem stało? To ja uratowałam syna. Odepchnęłam album z całej siły, dlatego znalazłam go półtora metra od miejsca, gdzie powinien był spaść. Roztrzęsiona wtuliłam się w swoje maleństwo i płacząc zasnęłam. To wszystko były lata, gdzie nie potrafiłam się chronić. Gdzie takie ataki zdarzały się często. Trzy z takich sytuacji zapamiętam na zawsze. Podczas dwóch z nich, byłam zaatakowana fizycznie. Mieszkałam w domu, do którego przywarło coś demonicznego. Na korytarzu widywałam czarne postaci. W nocy słychać było warczenie i zapach siarki rozciągający się po całym domu. Budziłam się w nocy słysząc szepty, lub za sprawą poruszających się energicznie w niezrozumiałym kierunku dzwonków wietrznych. Tam też, coś z impetem ściągało ze mnie kołdrę, chwytając przy tym moją stopę w kostce. Uciekłam stamtąd, dosłownie uciekłam do domu Rodziców. Z tego, co mi wiadomo, kolejne dwie Rodziny, które kupiły ten dom, rozpadły się. Nie wiem, czy dziś jest on w czyimś posiadaniu. Niemniej jednak to co tam było, jest w nim nadal. 

    Kilka lat po tym wydarzeniu, wykryto u mnie guz jajnika. Natychmiast zostałam skierowana na onkologię. Tam w ramach ''ryzyka przerzutów'' zaproponowano mi usunięcie macicy i jajników. Oczywiście odmówiłam. Gdyby nie to, dziś nie mielibyśmy Milanka. Przerażające, do czego są zdolni lekarze. No i jaką presję strachu potrafią wywołać w kobiecie, że ta decyduje się na sugerowany przez nich krok autodestrukcji...

 

 

    Jednak nie o tym chcę pisać. Mianowicie, pierwszej nocy, którą spędziłam w szpitalu zostałam brutalnie zaatakowana przez ducha pacjentki. Jako że była to onkologia, myślę, że umarła na tym oddziale. Obudził mnie hałas otwieranych drzwi. Leniwie otworzyłam oczy i w nogach łóżka zobaczyłam postać. Miała szpitalną koszulę, rozpuszczone ciemne włosy, które lekko opadały na ramiona. Jej twarz była sina, blada i mimo młodego wieku bardzo zmęczona. Stała tak bez ruchu, do momentu, aż nie zorientowała się, że ją widzę. Wtedy krzycząc przeraźliwie ruszyła w moją stronę. Zaczęła pięściami okładać mnie po głowie i twarzy. A ja w desperacji zasłaniałam się, ile tylko mogłam. W chwili, gdy odwróciłam od niej wzrok i zamknęłam oczy, odsunęła się do miejsca w którym stała pierwotnie. Rano obudziłam się z zadrapaniami na przedramionach i ogromnym bólem w sercu. Myślę że zaatakowała mnie z rozpaczy. Ja żyłam, ona nie. Nie chciała, żeby ktokolwiek oglądał ją w tym stanie, w jakim się znalazła przez chorobę. Od tamtego czasu minęło kilka lat, zanim po raz kolejny musiałam mierzyć się z paranormalnymi rzeczami w moim życiu. W między czasie doszło do sytuacji, w której uświadomiłam sobie, że nigdy więcej nie podzielę się tym co widzę czy czuję, z moją Rodziną (od strony mojego ojca).

    Otóż mąż mojej cioci zmarł kilka lat wcześniej. Ona po jakimś czasie zaczęła się spotykać z pewnym mężczyzną (o czym ja nie wiedziałam), na co zareagował mój zmarły wuj. Zobaczyłam go we śnie. Siedział przy stole i płakał. Podeszłam do Niego i zapytałam dlaczego jest taki smutny. Przecież Jego synowie są już dorośli, układają sobie życie, są szczęśliwi... Na co On pokręcił głową i odpowiedział, że nie o to chodzi, że zwyczajnie nie jest w stanie znieść widoku swojej żony z innym mężczyzną w ich wspólnym domu. Po tych słowach zniknął. Uznałam, że moim obowiązkiem jest powiedzieć o tym Jego żonie. Spotkałyśmy się na uroczystości rodzinnej. Byli na niej moi bracia, babcia od strony ojca, ciocia i jej synowie. Opowiedziałam im z przejęciem i łzami w oczach całą sytuację. A w ramach podziękowania wyśmiano mnie, nazywając psychicznie chorą i rozmawiającą z duchami idiotką. To była ostatnia próba rozmowy na takie tematy z Rodziną. Byłam załamana, czułam się skopana emocjonalnie. Na taki stan mojej psychiki tylko czekały negatywne byty. One żywią się bólem i strachem. Wtedy byłam naprawdę zagubiona. Pojawiły się myślokształty samobójcze i zaczęła się walka o moją duszę. Działałam jak automat. Praca, Dzieci, praca, Dzieci, dom i tak bez celu, wciąż zadając sobie pytanie: po co ja właściwie żyję? Kto normalny czuje z taką precyzją energię każdej istoty? Kto normalny rozmawia z duchami? Kto normalny przytula drzewa, czując ich wibracje? Myślałam: Boże, ja nie należę do tego świata, on we mnie wszystko zabija.

    Wtedy nagle zupełnie znikąd pojawił się w moim życiu anioł. Anioł, który był jasnowłosą kobietą. Moją przewodniczką, która krok po kroku pozwoliła mi zrozumieć, kim jestem, co potrafię i przede wszystkim: jak mam się chronić. Po dziś dzień jestem Jej wdzięczna i błogosławię Jej każdego dnia. Mam nadzieję w duchu, że kiedyś to przeczyta. To dzięki Niej odnalazłam w sobie siłę, by zerwać kontakt z toksyczną Rodziną. To Ona nauczyła mnie używać wahadła i samoleczenia. Pokazała jak mogę kontrolować swoją przestrzeń, sprawdzając, czy nie dostał się w nią jakiś niskowibrujący byt. To cytat Jej słów rozpoczyna ten artykuł. Trochę to trwało, ale w końcu podniosłam swoje wibracje na tyle, że zaczęłam działać samodzielnie. Oczyściłam matrycę z poprzednich związków, zrobiłam odcięcia od ludzi, którzy mnie zranili. Stałam się pewną siebie i swoich zdolności wiedźmą. Wtedy, którejś nocy, przyśnił mi się dom moich ukochanych dziadków,  Rodziców mojej mamy (moja babcia jest moim opiekunem Rodowym). Otworzyłam drzwi do ich domu i stanęłam w progu pokoju. Poczułam się, jakby czas się zatrzymał na okresie mojego dzieciństwa. Wszystko tam było takie jasne, tonęło w promieniach słońca. Dziadek był pszczelarzem, dlatego wokół czuć było zapach miodu. W piecu paliły się, strzelając głośno, drwa. Dziadek nie zauważył mnie stojącej w drzwiach i jak zwykle zgniatał orzechy, po czym układał je w sobie tylko znany sposób. Babcia zerwała się na równe nogi i podeszła do mnie, pytając: Co ty tu robisz dziecko? Odpowiedziałam: Tęsknię za Wami. Wtedy Ona przytuliła mnie z całych sił i powiedziała: Jestem z Ciebie taka dumna! Zza jej pleców zobaczyłam dziadka wpatrującego się w nas obie. Po jego policzkach płynęły łzy. Pokiwał znacząco głową, jakby na potwierdzenie słów babci. Wtedy się obudziłam. Płakałam tak, że ciężko mi było się uspokoić. Tak bardzo potrzebowałam usłyszeć te słowa. Tak wiele one dla mnie znaczyły z Jej ust. Od tamtej chwili wszystko w moim życiu zaczęło się stopniowo układać. Ciemne siły wykonały jeszcze jeden atak fizyczny, czułam, że powodowany wściekłością za utratę łupu, który był już dzieloną skórą na niedźwiedziu - mojej duszy. Pewnego dnia zajmowałam się Dzieckiem mojej koleżanki. Zabrałam wtedy ze sobą moją siedmioletnią córkę Laurę. W pewnym momencie poczułam nagły ból: silne pieczenie pod obojczykiem. Mimo że bluzka nie została uszkodzona, na skórze pod nią ujrzałam trzy krwawe zadrapania. Trzy - charakterystyczne dla demonów, zawsze są trójpalczaste i zawsze zostawiają taki ślad. Poleciłam Laurze pilnować koleżanki i skupiłam się na ochronnych afirmacjach. To wystarczyło. Nigdy więcej nie zostałam w taki silny sposób zaatakowana. 

    Jednak wściekłość demonów skupiła się też na tej, która mnie wsparła, one potraktowały ją jako osobę, która ukradła im coś ustalonego już za ich własność. Wkrótce zadzwoniła do mnie i powiedziała, że na jakiś czas musimy przerwać kontakt (nie mamy go do dziś), ponieważ skupiła się na niej tak wściekła agresja, że aby ją odeprzeć, musi się odizolować w ochronnym miejscu. Jej słowa pamiętam do dziś:

    - Nie wiem, co to jest za energia, która próbuje ciebie osaczyć, ale dostała się do mnie, żeby się zemścić za to, że ci pomagam. Od tej chwili poradzisz sobie sama, tylko musisz w siebie uwierzyć. 

    Mimo początkowego strachu musiałam się zmobilizować, choćby dla Dzieci. Wiedziałam już, że od lat trwała walka o moją duszę, wiedziałam też, że wcześniejsze myśli samobójcze były podsyłanymi przez demony myślokształtami. A te zawsze mają dostęp do nas wszystkich, kiedy lęk obniża wibracje. Wiedziałam jednak i to, że moje pierwsze stosowane techniki działały, pozostawało więc tylko udoskonalić je, uczynić codziennym rytuałem i pozbyć się strachu, który ma własności przyciągania negatywnych istot. I tak to poszło. 

     Brakowało mi tylko mojego wojownika, który sprawiłby, że poczułabym się bezpieczna w pełni. Napisałam więc afirmację. Miała ona na celu postawić na mojej drodze mężczyznę. Świadomego, godnego i u którego boku poczuję się wyjątkowa. Moja dusza powiedziała mi, że mam być cierpliwa. Ponieważ On jest, jest blisko. Mój mąż przyszedł do mnie we śnie. Stał na drugim końcu mostu, po którym musiałam przejść, by trafić w Jego objęcia. Most ten znajdował się nad rwącą, brudną rzeką. Kiedy tylko na niego weszłam, zarwał się, a ja zaczęłam tonąć. Nagle poczułam, jak ktoś chwyta moją dłoń i jednym ruchem wyciąga mnie z zimnej otchłani. To był On. Wtuliłam się w Niego, a energię jego ciała czułam jeszcze po przebudzeniu. Znamienny sen.  

    W tamtym czasie działałam bardzo aktywnie jako administrator kilku grup słowiańskich na Facebooku. W jednej z nich natknęłam się na profil mojego męża. Spojrzałam na Jego zdjęcie, w Jego oczy, i moja dusza oszalała. Wiedziałam że Go znam, chociaż nie miałam pojęcia skąd. Wiedziałam, że Go kocham chociaż było to irracjonalne. Takie były odczucia duszy, natomiast racjonalnie działający mózg mówił mi, że ten mężczyzna ubrany w podkoszulkę i stojący na tle sprzętu z siłowni jest tanim ochroniarzem z dyskoteki i powinnam dać sobie z Nim spokój - po dziś dzień śmiejemy się z tego jak odebrałam to zdjęcie oboje (przepraszam Cię, Kochanie Moje).

    W związku jednak z tym, co czułam całą swoją duszą, postanowiłam zadać Jej pytanie, kim On dla mnie jest?Dlaczego czuję to co czuję? Na odpowiedź nie musiałam długo czekać. Zostało mi pokazane nasze poprzednie wcielenie. Pamiętam każdy detal z tej wizji. Żyliśmy w Japonii. Schodziłam po schodach w stronę ogrodu, który tonął w różnych odcieniach różowych kwiatów kwitnących wiśni. Przy czymś co przypominało fontannę stał mężczyzna. Nie widziałam Jego twarzy. Kiedy podeszłam bliżej odwrócił się i przytulił mnie mocno. Wtedy moja dusza została wyrwana z ciała kobiety, którą byłam w tamtym wcieleniu i unosząc się w powietrzu zobaczyłam, jak ciała tych dwojga będąc wtulone w siebie zamieniają się w symbol yin - yang. Tutaj wizja się zerwała. 

    Co szczególnie poruszające w tym wszystkim, i co dowodzi mistycznej więzi między mną, a córką, mimo że nigdy jej o tej wizji spotkania w japońskim ogrodzie nie powiedziałam, ona jakiś czas później ją narysowała. Na rysunku, który mi przyniosła, ujrzałam moje spotkanie z Czciborem pośród różowych kwiatów. 

    Nie mogłam tej informacji zostawić tylko dla siebie. Powiedziałam o tym Czciborowi. Dalej wszytko potoczyło się szybko. Nasze dusze poznały się natychmiast. Energia między nami była i jest nieporównywalna z żadną inną, jaka towarzyszyła naszym poprzednim związkom. Dużo mogłabym o tym napisać, ale nie to jest celem. Musiałam wspomnieć o Nas, abyście zrozumieli jak ogromne znaczenie ma fakt, że jest się w związku z odpowiednią świetlistą duszą. Wiele osób nam bliskich mówi, że bije od nas światło. Więc jeśli tak jest i widzą je postronni ludzie, jest to naszą bronią i tarczą. Nigdy nie czułam się bardziej bezpieczna niż u boku swojego męża. Nigdy nie czułam się bardziej kochana niż u boku mojego męża. A siła jaką mamy będąc razem niepokoi ciemne siły.

 

    Ostatnia próba zastraszenia mnie przez siły demoniczne miała miejsce trzy lata temu. To był ciężki czas dla nas obojga, ponieważ moja ukochana mama dostała zawał serca. Stan był bardzo poważny. wprowadzono Ją w śpiączkę farmakologiczną i nie było pewności, czy kiedykolwiek się obudzi. To spowodowało, że wpadłam w złość. Powiedziałam sobie, że nie oddam jej "im" (zawały serca są często powodem podczepienia). Usiedliśmy z Czciborem i zrobiliśmy dla mamy silną afirmację przesyłając Jej światło wspomagające Jej połączenie z samym Źródłem. Cały ten "zabieg" nie był na rękę siłom ciemności. Dlatego Tamtej nocy przyszedł do mnie demon. Dokładnie pamiętam wszystko, co mi pokazał. Zacznę od początku. Zobaczyłam ciemny pokój w którym oświetlone stało tylko jedno krzesło. Na tymże krześle siedziało dziecko. Mogło mieć z dwa może trzy lata. Zaraz za jego plecami stał dziwny osobnik. Wysoki ciemny i wyglądający nieco jak marionetka podczepiona pod wyżej wspomniane dziecko. Pomyślałam, że to Coś go chroni - pilnuje. Postanowiłam podejść bliżej i przyjrzeć się niemowlęciu. Kiedy przekroczyłam linię światła padającego tylko wokół krzesła twarz dziecka zmieniła swoje rysy. Stała się demoniczna, zdeformowana, a jego oczy kipiały nienawiścią i mrokiem. Patrzył na mnie jakby chciał mnie zabić. Nagle podniósł dłoń. Palce miał długie i zakończone pazurami. Oczywiście nie miał pięciu palców, a trzy. Pogroził mi, złowieszczo warcząc przy tym. Po czym złapał mnie za lewy nadgarstek i zaczął ciągnąć z całych sił w mrok. Krzyczałam i krzyczałam, wołając imię męża. A co się później okazało, Czcibor w tym czasie starał się mnie obudzić. Nie mógł jednak tego zrobić. W końcu przytulił mnie mówiąc Kocham Cię, jestem tu. Wtedy dopiero zapłakana otworzyłam oczy. 

    Uspokoiłam się w ramionach męża. Z jeszcze większą siłą powtórzyliśmy ochronę dla mamy. To co do mnie przyszło chciało mnie wystraszyć, zablokować na pomoc jej. Nie miało jednak szans, ponieważ byliśmy razem. Nie ma nic silniejszego niż miłość i wolna wola.

    Moja mama prędko wróciła do zdrowia i wspiera nas całym sercem, a ja nie czuję już strachu. Po tym wydarzeniu odwiedziła mnie jeszcze jedna osoba. Był to brat mojego męża. Nie mieliśmy okazji poznać się za Jego życia, a wiedziałam jak bardzo Czcibor Go kochał. Mamy w domu kilka przedmiotów, które należały do Oskara. Często brałam je do ręki i zamykałam w dłoni, chcąc poczuć ich energię. Którejś nocy kiedy już mieszkaliśmy razem i meblowaliśmy nowe mieszkanie, odwiedził mnie Oskar. Wszedł do mieszkania i z pokerowym wyrazem twarzy zaglądał w każde pomieszczenie. Ja natomiast niecierpliwie chodząc za Nim czekałam na jedno Jego słowo. Tak wiele serca włożyłam w wystrój naszego domu. Tak bardzo chciałam, żeby Czcibor czuł się tutaj wreszcie szczęśliwy. Dlatego na opinii Jego brata bardzo mi zależało. No i chciałam, żeby powiedział mi czy cieszy się, że to ja jestem u boku Czcibora. Oskar jednak zachował tajemniczy wyraz twarzy, do momentu, aż nie weszliśmy do salonu. Tam natychmiast skierował się w stronę półki, na której leżała Jego papierośnica (ta którą to ja chwytałam w dłonie celem wyczucia energii). Spojrzał na mnie, uśmiechnął się i chwycił tę papierośnicę dokładnie tak, jak ja robiłam to wielokrotnie. To uświadomiło mi, że widział jak to robię ponieważ jest z nami. Wtedy On wyjął z kieszeni spodni zdjęcie i podał mi je do ręki. Na zdjęciu był On przechodzący przez barierki, jak na granicy. Dokładnie to samo widziałam lata wcześniej żegnając mojego kolegę. Myślę, że to jest symbol mówiący o tym, że dusza idzie gdzieś dalej, że przekracza nowy etap. Kiedy podniosłam wzrok, Oskar zniknął. Niemniej jednak odwiedza nas czasem. Słyszę jak siada na wiklinowym fotelu, kiedy bawię się z synem (wytykam mu wtedy żartobliwie, że mnie straszy). A wokół fotela czuć zapach papierosów (Oskar za życia palił). Wiem, że to co potrafię jest darem. W czym każdego dnia utwierdza mnie mój ukochany mąż.

     I to byłoby na tyle, jeśli chodzi o rozdział Ja i atakujące mnie siły demoniczne. Jako podtytuł można by dodać, że robiły to usilnie, od pierwszych lat mego życia, i że najwyraźniej ich celem było zastraszyć mnie i powstrzymać w rozwoju, a najwyraźniej też zabić (doprowadzić do samobójstwa) i przejąć duszę. Teraz zaś mogę dodać inny rozdział: Ataki demoniczne, a siła Rodziny. Trzeba tu bowiem uzupełnić, że intencjonalna agresja demonów, Szaraków, gadów to jedno, a trafianie w nawiedzone miejsca, domy, czy interakcje z duchami przechodzącymi przez mieszkanie - to drugie.

    Ostatnio rzeczy paranormalne dotknęły nas oboje w lipcu tego roku, kiedy wyjechaliśmy na wakacje. Wynajęliśmy piękny domek nad morzem. Sypialnie znajdowały się na piętrze, dlatego, kiedy Milan był śpiący, szłam usypiać Go do góry. Czasem zdarzało mi się przysnąć. Czcibor w tym czasie oglądał z Laurą jakiś program w telewizji, albo jadł późny posiłek czytając książkę. Tak właśnie było drugiej nocy. Siedząc w kuchni na parterze, usłyszał koło północy łoskot ciężkich kroków na górze, a nawet na schodach. Pewnych dźwięków nie da się zepchnąć na banalne przyczyny, takie jak wiewiórki biegające po dachu, czy szyszki spadające z sosen otaczających domek. Tak było i w tej chwili - kroki nie tylko że były ciężkie i gwałtowne, wręcz dudniące; one brzmiały, jakby ktoś biegał dynamicznie, z pasją, po budynku, w nagle urywanych sekwencjach. To nie wszystko - do tego wrażenie doszło nagłe uczucie niepokoju; Czcibor chciał rozstrzygnąć, czy źródłem hałasu jesteśmy my - czy jakiś intruz - i szybko wbiegł na górę.

    Na górze jednak nikogo nie znalazł, a my spaliśmy. Jednak Czcibora przeszło silne odczucie obcej obecności, agresywnej. W tym momencie obudziłam się całkowicie wytrącona z równowagi. To co weszło na górę, pokazało mi się we śnie. Było wielkie, pokryte sierścią i starało się wpełzać na łóżko w którym spaliśmy. Wyrwałam się z tego snu na czas - bo już czułam na stopach demoniczny byt. Oczywiście był to sen - niesen, co więcej, powtórzył się dwa razy z rzędu (Czcibor zjawił się już po powtórce). Mając zbieżne odczucia natychmiast przystąpiliśmy do usuwania intruza i otaczania domku pierścieniem zabezpieczeń. Czyniliśmy to nade wszystko afirmacjami i stanowczymi poleceniami odstąpienia - bazującymi na energii serca i wolnej woli. Wola człowieka dużo znaczy - nie warto, by uczucie strachu kazało zapomnieć, że się ją ma, a tym samym - nie wyraża głośno i zdecydowanie. Obecność Dziecka podwaja siły i determinację. A determinacja to niedoceniana broń Istoty Boskiej - wiele znaczy, wiele czyni. 

    Dla oczyszczenia i zamknięcia "bazy" zapaliliśmy w oknach i na wychodzącym w mroczny las tarasie afirmowane kadzidełka. Tu muszę wspomnieć, że oboje jednocześnie mieliśmy myśl, że TO przyszło z lasu. Na drugi dzień kupiliśmy sól i otoczyliśmy domek klasycznymi "liniami obronnymi". Co wieczór robiliśmy już rytuały obronne, aczkolwiek nigdy więcej napaść się nie powtórzyła. Z kolei idąc w las za dnia, odkryliśmy niereklamowaną atrakcję, bardzo blisko pensjonatu: cmentarz. 

    I tak też bywa, że cmentarze bywają blisko domów, osiedli, a przecież nie raz i nie dwa jakieś krążące po nich zagubione (i bywa że agresywne albo przynajmniej sfrustrowane) dusze przyczepią się do napotkanych ludzi i pójdą za nimi, nawet do domu. My mieszkamy w bloku - to już samo w sobie wymaga dyscypliny w trzech kwestiach: ochronie przed natężonym promieniowaniem nadajników i urządzeń, zabezpieczaniu przed mieszaniną ludzkich energii oraz przed wizytą, a przynajmniej agresją przechodzących duchów. Co więcej, nasze osiedle graniczy ze szpitalem psychiatrycznym, a nawet z jego kostnicą. To już dodatek extra do mobilizacji w samoochronie...

    Ponieważ dbamy o to, mieliśmy tylko dwa incydenty. Raz Milan dostrzegł COŚ w narożniku łazienki pod sufitem. Ponieważ to dostrzegł i się wpatrywał - też został dostrzeżony. Nagle się rozpłakał wyraźnie wystraszony. Podjęliśmy błyskawicznie działania wypraszania niechcianej i niekoniecznie życzliwej energii z mieszkania. Podziałało natychmiast, a Milan, który pamiętał jeszcze jakiś czas o tym i spoglądał w to miejsce - niczego już nie ujrzał.

    Pewnego wieczoru szklane drzwiczki od szafki w salonie zaczęły silnie drżeć. Nic nie mogło tego wywołać, ani jakieś użycie wiertarki przez sąsiada, ani inna przyczyna zewnętrzna (nic nigdy tego nie spowodowało zresztą) - wszędzie wokoło panowała kompletna cisza. Tylko szkło silnie wibrowało. Towarzyszyło temu specyficzne uczucie interakcji z nieznaną energią. Dodam, że nocą obudził nas łoskot jakichś spadających na stolik przedmiotów, jakby z sufitu spadały piłki. Niczego nie znaleźliśmy. Czcibor podszedł do szafy i afirmował z serca coś w rodzaju "to jest nasza przestrzeń, usuwam poza nią wszelkie obce istoty i energie, taka jest moja wola" - po tych afirmacjach drżenie szyb z nagła minęło. 

    Po takich manifestacjach zawsze oczyszczamy całe mieszkanie dymem z białej szałwii i afirmacjami, zresztą jest dobrze robić to regularnie co tydzień czy dwa, zważywszy obecne procesy i istne łowy ciemnych energii za wczepieniem w ciało człowieka. Do tego wszystkiego możemy dodać z humorem , że Milan nie raz i nie dwa widział kogoś i się do niego śmiał, ale z całą pewnością nie byli to szkodliwie nastawieni intruzi. Ani jakoś bardzo nieurodziwi. :)

    Trzeba dodać coś jeszcze. Silny związek i silny Ród nigdy nie były i nadal nie są na rękę tym ciemnym siłom, które zeszły na naszą planetę w drapieżnych celach. I nie trzeba być takim małżeństwem, które jak Warrenowie rozsławieni filmem Obecność, przez całe życie ścierali się wspólnie, serce w serce, z demonami czy gniewnymi duszami opuszczonych ludzi. Wystarczy, że siłą uczucia, wzajemną, więc podwójną, działa się dla dobra innych, niesie Słowo, wspiera prawdę lub wolność innych, czy choćby własną. To już drażni tamtych. Tuż przed naszą swaćbą mieliśmy natężenie negatywnych przejawów, które miały na celu stopić nasz entuzjazm i obniżyć wibracje (zatem i siłę samego rytuału ślubnego). Obojgu w jednym czasie przyśnił nam się straszny sen, i oboje wybudziliśmy się z niego w tym samym momencie, równocześnie. 

    Jest istotą rzeczy, jak mi wyraźnie zaznaczyła Wiedźma, która w krytycznym momencie zjawiła się w moim życiu, aby samoochronę i pozytywne afirmacje praktykować codziennie. Nawet - a raczej zwłaszcza - gdy jesteśmy w niżu energetycznym. Bo wtedy są dziury w tarczy. 

    Jest oczywiście coś mocniejszego od afirmacji i amuletów: miłość tworząca ying-yang, lojalne wsparcie, porozumienie dusz, i mobilizacja dla Dzieci. To jest największą siłą Rodziny. 

    Nigdy, ale to nigdy nie ignorujmy tego, co powiedzą nam Dzieci, zwłaszcza wystraszone. Bo może być to rozpaczliwe szukanie wsparcia wobec prawdziwego i strasznego zagrożenia - a nie owoc wyobraźni. Dzieci mogą poradzić sobie z traumami - pod warunkiem, że nigdy nie opuści ich niezachwiana pewność, że nie są zostawione same sobie, że Rodzice są z nimi zawsze.  

    Zaufajcie Waszej intuicji. Niech Was prowadzi. 

     

    I jeszcze coś... Moje Dzieci przyśniły mi się jeszcze przed ich poczęciem. Dlatego wiedziałam wcześniej, że będą mi dane, że niejako "są w drodze". Tak stało się i tym razem... Więc korzystając z okazji chcę Wam ogłosić, że jestem Wiedźmą w stanie błogosławionym. :)

    Dobromiła