Święty chleb Słowian

    Nie nazywamy Wedunami czy Strażnikami Wedy zbyt wielu ludzi, choć zasadniczo zmierzamy wspólną pracą do statusu narodowego, w którym wiedzę gromadzi, przekazuje i przechowuje każdy jeden Rodak. Do rzeczywistości, w której Rodak Rodakowi Wedunem. Dziś wyróżniamy takim określaniem ludzi, których z radością i zaszczytem spotkaliśmy na swej drodze, i których pracę i mądrość szczególnie cenimy - ponieważ dostrzegamy szerokie spektrum zapisu ich pracy w przestrzeni i długofalowy rezonans wspierający konstruowany Wolny Kraj.

    Tak jak sztuką jest wypiekać chleb zgodnie z wedyjskimi regułami naszych Przodków, tak sztuką jest to należycie opisać - zrozumiale i inspirująco - a przy tym oddać niezwykłe odczucia tego rytuału i jego duchowej energii. Dokonał tego Eugeniusz Czcibór Chrzanowski, którego książką Wędrując z chlebem... zaczyn radzi jesteśmy otworzyć nowy dział naszego bloga: Książki z Wedą, Książki z Sercem. Autor zaiste przewędrował wiele krain z chlebem, a raczej ze świętą Wedą dotyczącą należytej, prastarej metody nie tylko samego wypieku - ale i budowania pieca, w którym tak wyjątkowy chleb powstaje. To właśnie czyni tę książkę szczególną, że poza objawieniem nam samych technik tworzenia zdrowego i po prostu niebiańskiego w smaku pieczywa, i wspomnianego stawiania pieców różnego typu - oddaje nam drogę doświadczania autora, co podkreśla słowiańską esencję tak samego przekazu, jak życia polegającego na osiąganiu wiedzy - i obdarzaniu wiedzą. 

    Wyjątkowość książki odkrywamy jednak przez cały czas jej czytania, wchodząc w swoiste łącze z jej energią, i naturalnie z energią Eugeniusza Czcibora. Podkreślmy tu od razu, że energia jest pozytywna, a czysto słowiańska serdeczność i życzliwość przenikają czytelnika jak dodatkowe dary poza samą istotną wiedzą. Która to wiedza spisana jest tak, że pozwala prawdziwie odczuć metafizyczne doświadczenia autora, których w swoich międzynarodowych wędrówkach zaznał, na przykład nad Wołgą w Rosji. Przede wszystkim zaś wypełnia się najważniejsza rola całego przekazu, co najmniej tak samo ważna, jak kwestie techniczne. Pozwala mianowicie przeniknąć i pojąć, czym jest chleb dla nas Słowian. A jest bez wątpienia pokarmem świętym, który odżywia i ciało, i duszę. Wśród Polaków nie brak już ludzi doświadczających czy to odżywiania się praną czy witariańskim pokarmem, co jest doświadczaniem zgodnym z wolą i prawem każdej duszy ludzkiej. Jednak czas, kiedy jako Naród i Ludzkość osiągniemy pułap pranicznego odżywiania jest jeszcze odległy i słabość do chleba nie powinna być dla nikogo dyskomfortem a tylko błogostanem - wszak jest to pokarm wyborny, smaczny, energetyczny i wprost boski. Cała rzecz sprowadza się do tego, aby wypiekać go samemu, w rodowym gnieździe, a nie kupować w sklepach, gdzie nie tylko nie będzie gwarancji na wyłącznie dobre składniki - bo nie ma w takim wypadku nawet mowy o wyjątkowej energii chleba, którą tworzy połączenie intencji członków Rodu stojących przy piecu, z wibracjami Matki Ziemi. Chleb może być po prostu i zdrowy, i sprzyjający naszej równowadze i częstotliwościom, jeśli tylko konstruują go naturalne dary Matki Ziemi. Tylko przy tak wypieczonym chlebie możemy odkryć jego prawdziwą wartość. Eugeniusz Czcibór Chrzanowski naprowadza nas na ten trop, choć trudno nie poczuć potrzeby, aby zaznać czegoś więcej: stać się jednym z tych, którzy stanęli mu na drodze i zakosztowali chleba z jego rąk. Książka jest obfita w takie opisy i dokładają one do inspiracji - co na pewno jest jednym z podstawowych celów autora - aby najpierw w wyobraźni, a potem w rzeczywistości, w domu lub w ogrodzie, zaprojektować własny, rodowy piec. W miarę harmonizowania się przestrzeni ojczystej i osiągania dobrostanu, wszystkie Polskie Rody prędzej czy później postawią własne piece i w świętym kręgu będą celebrować ów pierwszorzędny pokarm, pierwszorzędny - bo przecież powstały w energiach miłości rodzinnej. Warto zaznaczyć przy tej okazji, że w procesie przechodzenia ze sprzedaży sieciowej do lokalnej (rodzinnej) pieczywo zakupione w małej piekarni, będące dziełem szczerych i życzliwych Rodaków, nie będzie aż tak bardzo ustępować wypiekom własnym, domowym, a już bez porównania przewyższy dzisiejsze chleby i bułki z supermarketów pod każdym względem.

    Dzięki autorowi miłość do chleba nie daje się przegnać, a apetyt tylko rośnie. Rośnie jednak i coś jeszcze: świadomość, że chleb łączy członków Rodu w rytuale posiłku - bo rzeczywiście rytualnie, odświętnie warto delektować tak dzielony posiłek - ale i łączy ludzi: Rodaków z Rodakami, i obcokrajowców z obcokrajowcami, na co Eugeniusz Czcibór Chrzanowski przytacza wiele przykładów. U Słowian mądrość nigdy nie jest ograniczona do intelektu. Jeśli jest tak ograniczona, to znaczy, że jej tak naprawdę nie ma... Mądrość u Słowian zawsze równo rozkłada się i w umyśle, i w sercu. I każdy, kto będzie czytać książkę, o której piszemy, zwróci uwagę, że autor nieprzerwanie pisze ją z... wdzięcznością dla wszystkich, których spotkał i mógł obdarować Wedą wypiekania chleba słowiańskiego. Ta wdzięczność aż wibruje w autorze, a treść książki obfituje w podziękowania i wyrazy szacunku. Niecodzienne, ujmujące - bardzo słowiańskie. Zacytujmy wpis ze strony 82: To, co najciekawsze, wydarzyło się w drodze do kuchni. Podbiegł do mnie chłopiec z grupy tych najbardziej... nazwijmy to opornych i zapytał, czy może ze mną porozmawiać.

    - Nie ma problemu - odpowiedziałem, nic mnie nie przymuszało do szybkiego powrotu, więc spokojnie mogliśmy porozmawiać. 

    - Bo ja, proszę pana - zaczął swą wypowiedź - chciałem panu powiedzieć, że dopiero dzisiaj jadłem najsmaczniejszy chleb w moim życiu! Chciałem też pana przeprosić, jeśli nie zachowywałem się tak, jak trzeba, ale pan to tak ciekawie nam wszystko powiedział i pokazał i tak jakoś inaczej to wszystko było, że musiałem to panu powiedzieć.

    Powyższe zdarzenie dowodzi, jak silną energię i transformacje wywołują słowiańskie ceremonie i obyczaje, i słowiańska życzliwość łączona z wyrozumiałością... Dalej, ujęty i wdzięczny autor pisze:

    Rozmawialiśmy jeszcze dobrą chwilę nie tylko o chlebie, po czym ponowne podziękowania i rozstanie w miłej atmosferze. Przyznam szczerze, że poczułem się zaskoczony, i spełniony, że to, co robimy z małżonką od lat, ma sens i choćby dla takich sytuacji, kiedy ta przemiana następuje wręcz na naszych oczach, warto jest podejmować wyzwania.

Z szacunkiem i wdzięcznością 

dla Młodych Ludzi, ciekawych i odważnych,

potrafiących dostrzec to, co wartościowe, i to wyrazić,

za wspaniały i kreatywnie wspólnie spędzony czas!

    Osobnym walorem książki okazuje się niezwykły, barwny, obfity, iście energetyczny zbiór zdjęć. Podkreśla on całą wielką pracę autora - jako Weduna przenoszącego rytuał świętego wypieku kolejnym pokoleniom Polaków - i nie tylko Polaków, bo i Niemców, Rosjan, Ukraińców, Białorusinów i innych, którzy skrzyżowali i jeszcze skrzyżują swoje ścieżki z Eugeniuszem Czciborem. Przegląd fotografii prowadzi do kolejnego doznania duchowego i potwierdzenia, jak silnym spoiwem między ludźmi jest pokarm powstały w energiach szacunku, życzliwości i wdzięczności. Wszyscy ci widoczni ludzie są ewidentnie serdeczni, dobroduszni, pozytywni i właśnie o takich chce się rzec: nasi, takich też ludzi chce się mieć wokół siebie. Nie ma także wątpliwości, że to, w czym biorą udział, spełnia ich dusze i dodaje harmonii. Tak działa rytuał u Słowian, który łączy w tworzeniu wspólnego dzieła. Tu jest to nie tylko chleb, ale całe mechanizmy organizacyjne, od kwaterowania po budowanie pieców. Z zafascynowaniem cofamy się dzięki temu o wieki i pojmujemy całą Moc, jaką mieli nasi Przodkowie, którzy projektowali w szczerych i serdecznych, doskonale zsynchronizowanych kręgach rodowych, społecznych czy regionalnych. Wszystko to staje się natychmiast czytelne, kiedy patrzymy na twarze i ubiory ludzi zgromadzonych wokół chleba, chłonąc zarazem treść kolejnych rozdziałów. W czasach, w których intuicyjnie lub świadomie odkładamy przekazy i rozrywki odbierające zapał i dobry nastrój, zwyczajnie demotywujące, książka tego rodzaju stanowi dar na czasie i od pierwszych do ostatnich zdań wnosi wyłącznie optymizm i inspirację. 

    Odkrywszy tak wiele w książce Wędrując za chlebem... zaczyn, polecamy ją z przekonaniem dla każdego Rodu Lechitów jako znakomity drogowskaz do nowej jakości życia, do wprowadzenia (ściślej: przywrócenia) wypieku chleba we własnym piecu, koniecznie zbudowanym w energii zgody i w intencji dobrostanu, i koniecznie postawionego w miejscu o dobrych wibracjach - jako obyczaju trwałego już i wzmacniającego więzi i zdrowie kolejnych rodowych pokoleń. Możemy przypuścić na bazie własnych doznań, że po przeczytaniu tej książki, nikt nie spojrzy już na chleb tak samo, i nikt tak samo już nie potraktuje go przy stole. To jest siłą tego przekazu wręcz magiczną - wszak słowiańscy Weduni są magami. Ale też taka jest rola Wedy zapisywanej od tysięcy lat przez Przodków, i rola przenoszących ją dusz ku temu powołanych, aby w każdym darze i każdym przejawie życia odkryć pełnię korzyści i otoczyć się najlepszymi tego owocami: zdrowiem i wdzięcznością.

    Wciąż jednak nie jest to wszystko... Książka o chlebie Eugeniusza Czcibora jest sama w sobie swoistym Piecem Wedy, która każdemu sprawi indywidualny pokarm, którego rozumem i duchem poszukiwał. Nam też przyniósł nam coś dodatkowego. Uświadomiliśmy sobie coś szczególnie istotnego, czytając o działalności autora w harcerstwie PRL. Trzeba też podkreślić to przy okazji, że dekady PRL, który jako status państwowy oznaczał zdecydowanie mniejsze stadium niewoli i degradacji niż obecne - zasilił na poziomie fizycznym oraz energetycznym (duchowym) dwie nadzwyczaj dziś ważne podwaliny Odrodzenia Narodowego: współpracę i konstruowanie (harcerstwo) oraz wymianę kulturową i odnowienie więzi między narodami słowiańskimi. Świadomość tego prowadzi do ostatecznego wniosku: Weda, przekazy Przodków, czy to dotyczące zdrowia czy samoochrony, czy budowania domu, są ważne i wspierają nasze siły. Jednak dla pracy wyzwoleńczej i wspięcia się na wzgórze wolności i prawdziwego dobrostanu jeszcze ważniejsze są wola i umiejętność wspólnej pracy. Pamiętajmy zatem, przy całej słusznej wdzięczności dla tych wszystkich patriotów, którzy dziś wiedzą i pokrzepieniem działają dla spraw Narodu - że Odrodzenie, Współpraca i Jednoczenie postępują dziś znacznie szybciej i sprawniej dzięki tym, którzy odpowiednio wcześniej zbudowali tego podstawy i natchnęli duchem tych podstaw całe hufce młodzieży. Dzięki takim ludziom jak Eugeniusz Czcibór Chrzanowski, któremu, tak jak i jego Żonie, błogosławimy z szacunkiem i wdzięcznością za wspaniałą pracę dla nas wszystkich.

Czcibor i Dobromiła 

 

Książka Wędrując za chlebem... zaczyn w nakładzie limitowanym jest wyprzedana, ale od września ruszy sprzedaż wydania poszerzonego, o czym natychmiast poinformujemy. Póki co zapraszamy Rodaków do przestrzeni Eugeniusza Czcibora Chrzanowskiego na jego forum (FB), gdzie można i zanurzyć się w energii życzliwości, i zaznać Wedy, i poczuć magicznymi sposobami święty smak słowiańskiego chleba... https://www.facebook.com/eugeniusz.chrzanowski

 ***

    Z zaszczytem, powyższą recenzją, otworzyliśmy nowy dział bloga Lechickie Odrodzenie - Książki z Wedą, Książki z Sercem. Wkrótce zamieścimy kolejne artykuły poświęcone autorom, których książki przydały nam, Polakom, siły i mądrości, albo wniosły w serca światło, z którego możemy czerpać właściwie po wieki... Będą zatem recenzje książek Czesława Białczyńskiego, Aleksandra Minkowskiego, Edmunda Niziurskiego, historie Warrenów, którzy miłością małżeńską zatrzymali hordy demoniczne - i inne. Nie możemy nie wspomnieć o książce boskiego wymiaru, która raz przeczytana - zmienia duszę na zawsze... Chodzi oczywiście o Serce Amicisa... Z całego serca zapraszamy wszystkich do odwiedzin. 

    C. i D.